8.0

Review: Bygone Dreams

Verhaal:
Bygone Dreams neemt je mee op een mysterieuze reis door de geest van een kind dat vastzit in een droomwereld vol symboliek, trauma en verwondering. Wat me meteen opviel, is hoe vaag maar intrigerend het verhaal wordt verteld. Je wordt niet bij de hand genomen, maar uitgedaagd om zelf betekenis te geven aan wat je ziet en ervaart. De emoties die in de wereld zijn verwerkt verlies, angst en hoop zijn voelbaar zonder dat het uitgesproken hoeft te worden. Het is precies die subtiele aanpak die voor mij werkte. Het is geen verhalend meesterwerk, maar het zet genoeg neer om je nieuwsgierigheid vast te houden.

Graphics:
De visuele stijl van Bygone Dreams is absoluut uniek. De droomachtige landschappen, vreemde wezens en vervormde realiteiten voelen aan als iets tussen een kunstinstallatie en een nachtmerrie in slow motion. Niet alles is technisch indrukwekkend. Sommige textures en animaties voelen wat ruw aan maar de stijl is zo eigenzinnig dat het juist charme toevoegt. Kleuren, lichtval en design werken goed samen om dat dromerige gevoel te versterken. Soms bleef ik gewoon even stilstaan om de omgeving in me op te nemen. Dit is geen game die voor realisme gaat, maar voor sfeer en dat lukt uitstekend.

Besturing:
De besturing is misschien het zwakste punt van de game. Het voelt allemaal net wat stroef aan, alsof je een halve seconde achterloopt op je eigen bewegingen. Niet onspeelbaar, maar zeker niet vloeiend. Vooral bij platformelementen kan dat frustrerend zijn. Gelukkig zijn die niet al te moeilijk en draait de game meer om verkennen dan om precieze controle. Toch had het hier en daar wat strakker gemogen. Met wat updates zou dit aspect flink kunnen verbeteren.

Level-systeem:
Er is een soort licht RPG-systeem waarbij je vaardigheden kunt vrijspelen en je personage zich langzaam ontwikkelt. Het is redelijk basic, maar voldoende om wat gevoel van progressie te geven. Wat ik waardeerde, is dat het level-systeem verweven zit met het ontdekken van herinneringen en emoties. Je groeit niet alleen qua gameplay, maar ook narratief gezien. Geen diepgaand systeem, maar goed passend bij de sfeer van de game.

Gebieden:
De verschillende gebieden zijn verrassend gevarieerd en blijven intrigeren. Van duistere bossen tot zwevende ruïnes en melancholische stadjes: elk gebied voelt als een nieuw hoofdstuk uit een droomdagboek. Je voelt je vaak klein en verdwaald, wat volgens mij precies de bedoeling is. Er is ook genoeg ruimte om te dwalen, wat ik persoonlijk fijn vond. Niet elk gebied is even memorabel, maar er zit altijd wel iets in dat blijft hangen een gek schepsel, een vaag geluid op de achtergrond, een stukje verloren tekst.

Muziek:
De soundtrack is subtiel, sfeervol en perfect in balans met de visuele stijl. Geen bombastische orkeststukken, maar minimalistische klanken die onder je huid kruipen. De muziek draagt sterk bij aan de dromerige, soms beklemmende sfeer. Het is zo’n soundtrack die je nog hoort als je de game al uit hebt gezet. Ook het sound design – met echo’s, fluisteringen en vervormde geluiden is goed doordacht. Hier is echt aandacht aan besteed.